سعی می‌کنم لبخند بزنم، ولی حتی نگاه کردن در چشم مردم هم دشوار است. صدای پدرم را می‌شنوم که در گوشم می‌گوید: «تماس چشمی، آنا.» ولی برقرار کردن تماس چشمی یعنی دیدن و دیده شدن. سعی می‌کنم از آن اجتناب کنم. در مقابل صحبت‌های مردم سرم به نشانه تأیید حرکت می‌کند، ولی قلبم در مخالفت با آن‌ها فریاد می‌زند: «نه او به جای بهتری نرفته. جایی که باید باشد همین‌جاست. هیچ جایی بهتر از این‌جا برایش نیست. در کنار ما...»