خانواده‌هایی هست که سر ساعت نه شب مردشان خودش را به مشروب می‌سپرد و زن‌شان به اتو زدن لباس‌ها، بی‌خبر از سرنوشت بچه‌ها که در ایوان بازی می‌کنند و ادای زخمی شدن در می‌آورند، یا در تاریکی اتاقشان سر می‌کنند، یا در دست‌شویی با صابون حباب می‌سازند. خانواده‌هایی هم هست که حین گفتگوهای جدی در اتاق نشیمن گذشتن شب را نظاره می‌کنند. همین‌طور خانواده‌هایی که در این ساعت شب به یاد مردگان‌شان‌اند و هاله‌ای از درد چهره‌شان را در برگرفته است. نه کسی بازی می‌کند و نه کسی حرفی می‌زند: بزرگ‌ترها نامه‌هایی را بازنویسی می‌کنند که هیچ‌کس نخواهد خواندشان و بچه‌ها سوال‌هایی می‌کنند که هیچ‌کس پاسخ‌شان را نخواهد داد.