از حدود پایان نخستین سال زندگی، بسیاری از کودکان، فعالیتی که می‌توان آن را ترسیم یا دقیق‌تر بگوییم
((نگاره‌گری)) نامید از خود نشان می‌دهند. در فرهنگ متداول جهان کنونی، ابزار این نگاره‌گری غالبا یک مداد یا قلم است، اما ممکن است کودک از انگشت، اسفنج، یک تکه زغال، یک تکه گچ، یک تیره چوپ و یا هر شی دیگر نیز استفاده کند. هر چند این نگاره‌گری یا ترسیم ترجیحا بر صفحه‌ای از کاغذ نقش می‌بندد اما ممکن است صفحات کتاب یا سطوح دیگر از قبیل لوازم خانه، دیوارها، پارچه‌ها و غیره صحنه عمل باشند و تعارض‌های بسیاری با بزرگسالان به وجود آورند. غالبا تولید لکه‌های مقدم بر تولید این خطوط یا نگاره‌هاست.
بدین ترتیب، در مبنای ترسیم و حتی قبل از نخستین خط‌خطی‌کردن‌ها و پدیدآوری خطوطی که ظاهرا واجد معنایی نیستند، مجموعه پیچیده‌ای از رفتارهای حرکتی، توحیدیافتگی‌های ادراکی و کاربرد اطلاعاتی که از این آثار دوام‌دار و مشاهده‌شدنی به منزله تداوم بدن حاصل می‌شوند، قرار دارد.