«زمان که بگذرد آب روان بر سنگ خارا هم پیروز خواهد شد»
هم‌پیمان شدن با همه آن چیزهایی که همچون رود «نامعلوم، آرام و پایان‌ناپذیر» هستند به یادمان می‌آورد که بنیامین از آرمان شکست‌خوردگان و ستمدیدگان سخن گفته است. در تز ششم از تزهایی در باب فلسفه تاریخ (در کتاب روشنگری‌ها) او می‌نویسد: «تنها آن مورخی می‌تواند بارقه امیدی در گذشته بدمد، که به قطع قانع شده باشد در صورت پیروزی دشمن، حتی در گذشتگان نیز از شر او ایمن نخواهند ماند. و این دشمن تا کنون همواره پیروز بوده است.» تاریخ هرگز برای بنیامین (به عکس لوکاچ) نه صرفا «پیش‌شرط زمان حال»، بل صحنه یک اکنون همیشگی بود. پیکارهای گذشته را باید ادامه داد، اگر نه، نتیجه آن‌ها دیگر بار جز شکست نخواهد بود.