برای تو از کلمه‌ها قلعه ساختم؛ با خندق، بالکن و با بیرق بنفش. ورودی آن به شکل قلعه‌های عظیم. در یک اتاقش قلبم را رها کردم. بدون هیچ گونه مراسمی، بی‌خبر، بی‌تجمل و بی‌توقع، خیلی آرام از دستم رهایش کردم، به امید این که، شاید اگر روزی پیدایش کردی خوشحال شوی.
برای تو از حرف‌ها پیچک بافتم؛ به این تصور که وقتی شب‌ها چشمانت را می‌بندی، و وقتی در آن لحظه بدشگون میان خواب و بیداری ایستادی، و وقتی در فضایی که اجنه مشورت می‌کنند تک و تنها ماندی، شاید با حس بویایی‌ات من را به یاد بیاوری.
برای تو از الفبا، خلعتی از مخمل ضخیم و حریرهای سرمه‌دوزی شده دوختم که با عظمت بپوشی و سردت نشود. رویش را با حروف اول اسمت زر دوزی کردم، آرام و از عمق، بدون این که کسی متوجه بشود، مثل قسمی که فقط خدا می‌شنود.
برای تو از نقطه‌ها و ویرگول‌ها، گل، کوه، دشت و بلبل، و از ندام‌ها بام، ساختم. تک تک علایم را با دقت به جادوی اسمت اضافه کردم. به خاطر این که دوست داشتن، یعنی یک زبان جدید، زبانی مختص به دو نفر خلق کردن، به خاطر این که هر جا عشق باشد بدون شک کلام وجود دارد نه سکوت. جایی که حرف هست یک قطره غم وجود دارد نه شادی.