لحظه‌ای را که پدربزرگم عاشق شد دقیقا به خاطر دارم. او در چشم من فرد بسیار پیری بود که بیش از پنجاه سال داشت؛ و این راز جدید و همراه با احساساتش موجی از تحسین در من برانگیخت که البته درآمیخته با نوعی بدجنسی هم بود.
تا آن زمان فکر می‌کردم من تنها مشکل پدربزرگ و مادربزرگم هستم.
حدس می‌زدم که مادربزرگ نباید چیزی بفهمد. او به دلایلی بسیار بی‌اهمیت‌تر مثلا سر شام خرده نان از دست پدربزرگ می‌ریخت، تهدید می‌کرد که او را می‌کشد.
شش ساله بودم و با عشق هم آشنایی داشتم. در مهد کودک در روسیه پشت سر هم عاشق سه مربی شدم. گاهی هم همزمان عاشق چند نفر بودم. در ساختمان نه طبقه‌ای که قبل از مهاجرت در آن زندگی می‌کردیم، دختری زیر هجده سال نبود که دست کم مدتی به او نظر نداشته باشم. وقتی مادربزرگ در خیابان متوجه نگاه‌های من به موج دامن‌ها و دم‌اسبی آن‌ها می‌شد، دستش را جلوی چشم‌هایم می‌گرفت و می‌گفتک «چشم‌هات درنیاد! هیچ‌وقت یکی از این‌ها نصیبت نمی‌شه.»