آکادمی نوبل در 2012 اعلام کرد که این جایزه را به دلیل «واقع‌گرایی وهم‌آلود آمیخته با داستان‌های عامیانه و تاریخی در آثار مو یان» به این نویسنده برجسته چینی اهدا می کند. رمان طاقت زندگی و مرگم نیست مصداق عینی این توصیف آکادمی نوبل است. مو یان در این اثر ستوده شده که در بعضی صفحات به رئالیسم جادویی نزدیک می‌شود، داستان یک زمین‌دار را در دوره جنبش اصلاحات ارضی چین روایت می‌کند. او پس از مرگ در هیئت حیوانات مختلف و سرانجام آدمی حلول می‌یابد و جامعه کمونیستی چین را با طنزی دلنشین به سخره می‌گیرد. منتقدین سرشناس، طاقت زندگی و مرگم نیست را با تریسترام شندی نوشته لارنس استرن مقایسه کرده‌اند.