فقدان، واقعیت گریزناپذیر زندگی است و افراد باید ظرفیت سوگواری را به‌دست بیاورند تا بتوانند به بلوغ رسیده و زندگی را به طور کامل زیست کنند. سینما رسانه‌ای است که بسیار عمیق‌تر از آنچه تصور می‌شود افراد را درگیر گفت و گوی مجازی با خود و ناهشیار فرهنگی‌شان می‌کند. سینماروها اغلب در تعجب هستند که چرا تحت تأثیر یک فیلم خاص قرار گرفته‌اند. نویسندگان «سینما به منزله درمان» این فاصله‌ها را پر کرده و پیوندی بین سوگ، درمان و سینما برقرار می‌کنند. نویسندگان با تحلیل معنای هر فیلم و دلایل ریشه‌ای فقدان‌های خاص بیان می‌کنند هر فیلم فرصتی است برای آماده‌سازی روان‌شناختی فرد در رویارویی با سوگ‌های ناگزیر. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه فیلم‌ها در فرآیندی ضروری تروما را به تحول تبدیل و ما را به سمت کلیتی یکپارچه راهنمایی می‌کنند.