زندگی مجموعه‌ای از فقدان‌هاست؛ این تقریباً تنها چیز حتمی در زندگی ماست. لحظه به لحظه و سال به سال خود سابق‌مان را پشت سر می‌گذاریم، خودی که دیگر نمی‌توانیم آن رابرگردانیم. ما دوستان، اعضای خانواده، ارتباطات، شغل‌ها و گروه‌هایی را از دست می‌دهیم...دیدگاه‌ها، تجربه‌ها، اعتقادها و اشتیاق‌هایی را از دست می‌دهیم و در نهایت روزی هستی خود را.
اگر به لحظات سخت زندگی‌تان فکرکنید، متوجه می‌شوید برای خلاصی از آن لحظات سخت باید با رنج فقدان کنار می‌آمدید. باید روابط و پیگیری‌ها را ازدست می دادید، باید معنایی را از دست می‌دادید تا قادر می‌شدید به معنایی والاتر و سالم‌تر دست یابید. با این نگاه تمام رشدها به گونه‌ای فقدان نیاز دارند و تمام فقدان‌ها موجب رشد می‌شوند. این دو باید اتفاق بیفتند.