سقراط واژه‌ای را به کار می‌برد که آتنی‌ها با آن از او سخن می‌گویند و او خود را با آن معرفی می‌کند: من در مبنای دانش مردم، تردید ایجاد می‌کنم و تا آنجا پیش می‌روم که آدمیان دیگر چیزی ندانند. این واژه چنان با کلام یونانی عجین است که به آسانی ترجمه‌پذیر نیست. شلایرماخر آن را چنین ترجمه کرده است: بدان که من نیز چنینم. اما این را پیش دیگران مگو، زیرا کسی نمی‌داند که چنین هنر دارم. و چون مردم از آن خبر ندارند، در غیاب من سخنی در این‌باره نمی‌گویند، بلکه می‌گویند که من فهم‌ناپذیرترین مردمانم و همگان را به سرگردانی می‌کشانم.