اندیشیدن درباره مبادی اخلاق را نخستین ار سوفسطائیان در قرن پنجم قبل از میلاد در یونان آغاز کردند، و سقراط و افلاطون در قرن چهارم پایه‌ای استوار برای آن چیزی نهادند که از زمان ایشان فلسفه اخلاق نامیده می‌شود. با این همه نوشته‌ای خاص در فلسفه اخلاق از این دو فیلسوف بدست نداریم:
سقراط چیزی ننوشته و کوشیده است اندیشه‌های خود را از طریق گفت‌وگو و سوال و جواب به دوستان و شاگردان خود القا کند افلاطون اندیشه‌های خود و استادش را درباره اخلاق در ضمن رساله‌های متعدد خود آورده است. ارسطو بدین مقدار قناعت نکرد و در مدرسه خود در آتن برای هریک از رشته‌های علمی و فلسفی مجالس درس ترتیب داد و همین درس‌ها خاستگاه نوشته‌های تعلیمی او، از جمله اخلاق نیکوماخوس، گردیدند و بدین‌سان نخستین‌بار در اواخر قرن چهارم قبل از میلاد کتابی منظم و منسجم خاص تشریح فلسفه اخلاق پدید آمد که با این‌که بیش از دو هزار سال از تاریخ تالیف آن گذشته است هنوز هم متفکرانی که درباره اخلاق می‌اندیشند و در فلسفه اخلاق چیزی می‌نویسند خود را بی‌نیاز از مراجعه به آن نمی‌بینند.