انسان‌ها در طول قرن‌های متمادی خود را پادشاه‌زمین می‌دانستند و هنوز هم چنین‌اند. این پادشاه خودخوانده تا جایی که در توان داشته منابع و موجودات زنده زمین را استثمار کرده و هر روز بیشتر از دیروز مترصد دست‌اندازی و سلطه‌گری بیشتر بر زمین و دارایی‌هایش است. حالا کار به جایی رسیده است که انسان‌های خودخواه نابودی خویش را در آینه نابودی زمین می‌بینند و نیز به‌جای دست برداشتن از استثمار زمین در اندیشه دست‌اندازی به دیگر ابعاد کیهان هستند.
نویسنده در این اثر تلاش کرده است مخاطب را در جایگاهی قرار دهد که بتواند زمین را به‌عنوان مادر خود و دیگر انسان‌ها باز شناسد؛ همو که همه موجودات زنده و غیرزنده پیرامون ما را با سخاوتی مادرانه در دامان خود می‌پرورد. چگونه می‌توان سرمایه‌هایش را تباه کرد و روی سبزش را سیاه؟ این اثر نسبت ما را با زمین از نگاهی دیگر تعریف می‌کند و راهی دیگرگون را به‌سوی اخلاق محیط زیست می‌گشاید.