جورج گوشه‌ای نشست و از وضعیت آن لحظه و اعتماد به نفسی که در خود یافته بود، احساس سرگشتگی می کرد. نمی‌شد از خیر چنین فرصتی بگذرد... نمی‌شد. می‌توانست یک نوپایی بشود. می‌توانست به‌رغم جفاکاری آنتونلی و جمیع آن ابلهان و پلشتان موسسه کودن‌ها که همیشه مایه خنده‌اش بودند، زمین را پیروزمندانه وداع گوید.