دو «فرد»، فیلسوفی برجسته و نویسنده‌ای بنام: ژولیا کریستوا و فیلیپ سولرس، در فرم و قالبی که چه بسا به یک اتوبیوگرافی مشترک شباهت می‌یابد، گفتگوهایی را ترتیب می‌دهند تا از ماهیت «ازدواج» پرده بردارند؛ ارتباطی که نه به عشق رمانتیک و فانتزی یکی شدن نزدیک است و نه با فردگرایی معاصر ربط و نسبتی دارد، بلکه «تلاشی» است برای محقق ساختن آن چه کریستوا پیش‌تر آن را «فردیت اشتراکی» نامیده بود. ازدواج به مثابه‌ی هنر؛ هنر سرپیچی از خود و یافتن افق‌های تازه‌ای که تنها به واسطه‌ی حضور یک «دیگری آشتی ناپذیر» ممکن می‌شود. کتاب حاضر از مخاط‌ره‌ای سخن می‌گوید که می‌تواند مرزهای سوژه را فراخ کند و مقدمه‌ای باشد برای تبدیل شدن «فرد» به نظامی گشوده.