یکی از نام‌‌آورترین شاعران دنیای ادبیات و یکی از نخبگان و بزرگان عرفان اسلامی، این اشعار بی‌نظیر را در اوج دانش و حالتی از مستی و بی‌خودی خلق کرده است. خواندن اشعار او تجربه‌ای عمیق و معنوی برای خواننده‌اش در بر خواهد داشت.
جلال‌الدین محمد رومی (بلخ 1207م قونیه 1273م)، پدرش بها‌الدین ولد، عالم برجسته الهیات در زمان خویش بود که شاگردان و مریدان بسیار داشت. چند سال پس از تولد جلال‌الدین، آنها موطن خود بلخ را به سمت غرب ترک کردند و در قونیه اقامت گزیدند.
طبق روایات بها‌الدین، دوستی شاعر و عارف داشت به نام فرید‌الدین عطار که آینده‌ای بس معنوی را برای جلال‌الدین جوان پیش‌گویی کرده بود.
پس از مرگ بها‌الدین، پسرش جلال‌الدین راه او را ادامه داد و کلاس‌های درس و وعظ را به دست گرفت تا آن زمان که شمس‌الدین تبریزی پای به قونیه گذاشت، و راهنمای معنوی وی گشت. شمس با ورودش به زندگی مولوی موجب تغییرات بسیار اساسی و شگرفی در وی شد به طوری که مولوی، مجلس درس و وعظ را رها کرد و درست در همین زمان بود که به شاعری بی‌نظیر مبدل گشت شاعری که هزاران بیت اشعار خلسه‌آمیز خلق کرد و مجموعه عظیم و بی‌نظیری به ادبیات غنی فارسی اضافه کرد.