سوژه لاکانی؛ میان زبان و ژوئیسانس، نخستین کتاب فینک و یکی از اساسی‌ترین کتاب‌ها در زمینه روانکاوی لاکانی است. این کتاب نظریه از بنیاد نویی را درباره سوژه و سوبژکتیویته، آن گونه که در کار ژاک لاکان یافت می‌شود، عرضه می‌کند. شاید مایه شگفتی باشد، اما لاکان - همچون دکارت، کانت، و دیگر متفکران بزرگ مدرنیته - سوژه را باور دارد: سوژه لاکانی «انسان کامل» نیست، بلکه ناتمام است و فقدان دارد، فقدان و دوپارگی خویش را می‌پذیرد و در عین حال می‌داند که دیگری نیز ناتمام است و فقدان دارد. این سوژه همواره در رابطه و در کشاکش با دیگری است؛ غالبا اسیر آن، اما گاه امکان‌ناپذیر روی می‌دهد و دیگری را تغییر می‌دهد، از نو می‌آفریند. این سوژه علتی در جهان فراسو ندارد، بلکه به مثابه علت خویش پا به هستی می‌گذارد. از ژوئیسیانس خود دست نمی‌کشد، بل مسئولیت ژوئیسانس خویش را به گردن می‌گیرد. این سوژه غالبا اسیر زبان است؛ نمی‌تواند یک بار و برای همیشه دست از زبان و خویشتن‌پرستی بشوید، به درجه ارادت نایل آید، و تا ابد پاک بماند و آسوده از شکنجه زبان. سوژه لاکانی فقط آنگاه می‌تواند از زبان فارغ شود که پیشاپیش بدل به تفاله‌ای شده که برای زبان ناگواردنی است.