فناوری‌های نوین «پای تمام افراد را... به قلمروی ارتباطات بی‌میانجی و آسان با دیگران» می‌کشد؛ به‌ویژه، جغرافیای سیاسی را «محو» و تجارت آزاد را جهانی می‌کند. به لطف پیشرفت‌های فناورانه، «دیگر هیچ بیگانه‌ای در میان نیست» و می‌توانیم چشم‌انتظار «به‌کارگیری تدریجی زبانی مشترک» باشیم.
اختراع تلگراف الهام‌بخش این سخن بود. صد سال بعد، انقلاب فناورانه دیگری الهام‌بخش نوزایی آن شد. در دهه 1990، دانشگاهیان، مدیران شرکتی و کارشناسان مختلف، اینترنت را خط مقدم جهانی‌سازی نوین می‌دیدند؛ جهانی‌سازی‌ای فرساینده برای اعتبار و اهمیت دولت‌های ملی. گویی ورود اینترنت معرف نظم نوینی در امور انسانی باشد، نظمی که برای همیشه ما را از ستم حکمرانان سرزمینی رها می‌سازد.