نکته قابل توجه در این کتاب این است که هر انسانی تعبیر خاصی از عشق دارد به‌طوری که نویسنده کتاب می‌گوید: بنابر اعتقادات و تجربیات ما معانی ما از عشق متفاوت می‌باشد؛ مثلا عشق از نظر یک مادر، عابد و عاشق می‌تواند عشق به فرزند، عشق به خدا و عشق به معشوق معنا شود ولی عشق فراتر از آن است که محدود شدنی باشد. ما در این کتاب می‌آموزیم که باید به همه انسان‌ها از هر نژاد، قشر و رنگی که هستند عشق بورزیم، چون یکی هستیم. همان‌طور که نویسنده می‌گوید ما بیش از آنچه متفاوت باشیم شباهت داریم و وقتی به خود عشق بورزیم دیگران را هم دوست خواهیم داشت و اینکه در مقابل دیگران خود را مسئول بدانیم به‌طوری که «کی برکگارد» می‌گوید: تنها آن‌گاه که مسئولانه عشق می‌ورزی، عشق جاودانه، دلشاد و در مقابل یأس ایمن می‌ماند و می‌آموزیم که دیگران را همان‌طور که هستند بپذیریم و دوست داشته باشیم نه آن‌طور که ما می‌خواهیم باشند. «لئوبوسکالیا» در سراسر کتابش از ما می‌خواهد که در عشق رشد کنیم و او ریشه تمام بیماری‌های روانی را در عدم ابراز عشق می‌داند.