وقتی نویسنده‌ای تصمیم می‌گیرد آخرین کتابش را بنویسد و قلمش را آویزان کند دلتنگی اولین حسی است که به سراغ خوانندگانش می‌آید. اروین یالوم که با وجود شهره بودنش در روانکاوی، دستی بر آتش ادبیات دارد، با رمان وقتی نیچه گریست ژانری بدیع در ادبیات گنجاند. یگ قرنی می‌شود که روانکاوان شبیه کیمیاگران مرموزانه سرزمین ناخودآگاه را پادشاهی می‌کنند و یالوم پرده از رازهایی برداشت که چطور دروغگویان روی مبل، مجاب به لبخند می‌شوند. مسلما آخرین تیر هر شکارچی، بزرگترین هدف را می‌زند و این بار یالوم است که روی کاناپه روانکاوی‌اش دراز کشیده و برای ما از ترسها و دغدغه‌های یک عمر زندگی می‌گوید و مخاطب روانکاو این قصه است.