هیچ‌وقت یه دسته گل ساده هم به مراسم تشیع جنازه نفرستادی، حتی یه شاخه گل. مجبور بودی منو نادیده بگیری، مگه نه؟ بی‌عدالتی‌اش تقریبا بی‌نقصه. آدم‌های اشتباهی گرسنه می‌مونن، آدم‌های اشتباهی دوست داشته می‌شن، آدم‌های اشتباهی می‌میرن. من اشتباه می‌کردم که باور داشتم یه جور شور و شوق سوزانی تو روح و جسم وجود داره که دنبال چیزیه که قد خودش قدرتمنده؟ مثل یه خرس پیر که تو تاریکی جنگل فقط رد نفس خودش رو می‌گیره. گله گرمی وجود نداره، پناهگاهی نیست که آرومش کنه. صدایی که فریاد می‌زنه نباید هیچ‌وقت آروم شه، مگه نه؟ شب اولی که تو رو تو اون مهمونی ترسناک دیدم یادت میاد؟ تو واقعا حواست به من نبود اما من تمام بعدازظهر تو رو تماشا می‌کردم. اون مدل قدرت رو داشتی، قدرت آروم شدن. فقط بعد از ازدواجمون بود که فهمیدم اصلا آرامش نبوده. و تا جایی که به تو مربوط می‌شد تو حتی یه سختی کوچیک هم نداشتی یا حتی یه قطره عرق هم نریخته بودی. من شاید دلیل باخت باشم اما فکر کردم چون عاشقم هستی برات مهم نباشه.