زمانی که جنیفر دودنا کلاس ششم دبستان بود، پدرش به او کتاب «مارپیچ دورشته‌ای»، اثر جیمز واتسون از کاشفان ساختار DNA را هدیه داد. او بعد از خواندن این کتاب به شدت مجذوب کشف راز و رمزهای حیات شد و تصمیم گرفت تا در آینده او نیز بیوشیمیدان شوند. اما با مخالفت مشاور دبیرستانش مواجه شد که به او می‌گفت:« زنان نمی‌توانند دانشمند شوند». اما او مصرانه قدم در این راه گذاشت و پرده از رازی برداشت که به گفتة واتسون، مهمترین اکتشاف در تاریخ زیست‌شناسی پس از کشف ساختار DNA بوده است. او و همکارانش سازوکاری را در طبیعت کشف کردند که می‌تواند ژن‌ها و توالی‌های DNA را ویرایش کند.
این ابزار که کریسپر نام دارد، قادر است آینده‌ی بشریت را متحول سازد و نیز وقوع انقلاب زیست‌فناوری را سرعت ببخشد. کشف سیستم کریسپر چنان تاثیری بر دانش زیست‌شناسی و درمان بیماری‌ها داشت که در سال 2020 جایزة نوبل شیمی به طور مشترک به جنیفر دودنا و همکار او امانوئل شارپنتیه اعطا شد. با این همه، استفاده از کریسپر سوالات اخلاقی بسیاری را ایجاد کرده است. آیا باید از این ابزار جدید و شگفت‌انگیز برای دستکاری روند تکامل خود استفاده کنیم تا کمتر در معرض بیماری‌های ویروسی همچون کووید19 قرار بگیریم؟ در مورد پیشگیری از افسردگی چطور؟ آیا باید به والدین اجازه دهیم تا قد، عضلات و یا ضریب هوشی فرزندان خود را به کمک کریسپر ارتقا دهند؟