«شهریار» ماکیاولی کتابی است سترگ، با نثری پرشور، برای انسان‌های همه دوره‌ها در شناخت ماهیت قدرت؛ اندرزنامه‌ای است برای دستیابی به قدرت و حفظ آن؛ بیانیه‌ای است در چگونگی فرمانروایی و فرمانبرداری. «شهریار» داریوش آشوری نمونه‌ای عالی از ترجمه است که علاوه بر دقت در انتقال معنا، سبک بیان نویسنده نیز به خواننده منتقل شده است. داریوش آشوری با نگاهی به نوع ادبی سیاست‌نویس و نصیحت‌الملوک‌نویسی در زبان فارسی توانسته این رساله را همچون یک سیاست‌نامه مدرن به زبان فارسی درآورد، بی‌آنکه نثر او رنگ کهنگی به خود بگیرد یا در ورطه عربی‌نویسی نصیحت‌الملوک‌ها یا سره‌نویسی سقوط کند. از حیث محتوا، تا پیش از شهریار، این نوع ادبی مشحون بود از پند و ارزهایی به پادشاه، در باب فضایلی چون شفقت و شجاعت. اما سخن ماکیاولی جدید بود. او از شهریار می‌خواست واقعیت را به آرمان نفروشد و به او می‌آموخت که گاه چگونه باید به قساوت عمل کند، چگونه روباه شود تا دام‌ها را شناسد و چگونه شیر باشد تا گرگ‌ها رماند. برای این پیام جدید، آشوری بیان جدید خلق کرده است. باری در توصیف ترجمه خوب گفته‌اند ابداع متنی که نویسنده اگر زبان مادری‌اش همان زبان مترجن بود آن را می‌نوشت. شاید اگر آن جمهوری‌خواهِ فلورانسی می‌خواست شهریارش را به فارسی بنویسد، حاصل کار چیزی می‌شد نزدیک به شهریارِ آشوری. چنین ترجمه‌ای مستلزیم دانشی وسیع و تخیلی بسیار غنی است. (جلال توکلیان، مهرنامه، شماره 7، آذر 1389)
«... ترجمه تازه ستایش‌انگیزی از شهریار، با مقابله یک ترجمه آلمانی و دو ترجمه انگلیسی، همراه با تحلیل سنجش‌گرانه کامل، به قلم دانشور و زبان‌شناس ایرانی، داریوش آشوری...»