گزاف نیست اگر در مجموعه شرح و نقدهای نظریه‌پردازان طراز اول در باب «در جستجوی زمان از دست رفته»، اثر سترگ مارسل پروست، منظومه چهار گفتار کتاب حاضر را یک رویداد بنامیم. ژولیا کریستوا که از بزرگ‌ترین منتقدان ادبی عصر حاضر است در این گفتارها از نقدهای بلاغی شایع فاصله گرفته و از منظری تاریخی به ردیابی تبارشناسی سوبژکتیویته‌ای می‌پردازد که تواما چهره‌های در هم تنیده مارسل را در مقام نویسنده، راوی، و شخصیت محوری این رمان بلند، به ویژه در رابطه‌اش با پدیده مادرانگی تصویر می‌کند.
کرستوا می‌کوشد در این منظومه به کل ساحت تجربه پروست بپردازد و نشان دهد که چرا پروست سنگ محک تناسب نظریه ادبی در دوران معاصر است.
بی‌شک این چهار گفتار، در کنار خوانش‌های ژیل دلوز و ژرار ژنت، از ماندگارترین قرائت‌های اثر جاودان پروست در زمانه ما هستند.