اخیرا مدام به تفاوت میان فضیلت‌های رزومه‌ای و فضیبت‌های ستایش‌نامه‌ای فکر می‌کنم. فضیلت‌ها یا صفات نیکوی رزومه‌ای آن‌هایی هستند که شما در رزومه‌تان درج می‌کنید، توانایی‌هایی که با خود به بازار کار می‌آورید و به موفقیت بیرونی شما کمک می‌کنند. فضیلت‌های ستایش‌نامه‌ای اما، آن‌هایی هستند که پس از درگذشتتتان و به هنگام تشعییتان یا در مراسم یادبودتان در مورد آن‌ها صحبت می‌شود، یعنی صفاتی که هسته‌ی وجودی شما را شکل می‌دهند. خواه مهربان، شجاع، درست‌کار یا وفادار باشید؛ و این که چه نوع رابطه‌هایی را ایجاد کرده‌اید.
توجه سیستم آموزشی ما بیش از فضیلت‌های ستایش‌نامه‌ای به فضیلت‌های رزومه‌ای معطوف است. گفتمان‌های عمومی همچون توصیه‌هایی که برای بهبود و ارتقای رفتار در مجلات منتشر می‌شوند، و یا کتاب‌های غیرداستانی پر فروش نیز همه به این گروه از فضیلت‌ها و صفات مثبت توجه دارند. بیستر ما را‌هبردهایی به مراتب روشن‌تر برای رسیدن به موفقیت حرفه‌ای داریم تا برای ایجاد یک شخصیت مستحکم.
در کتاب جاده شخصیت (The Road to Character) که از پرفروش‌های نیویورک تایمز نیز بوده است، بروکس با به کمال رساندن رویکرد کتاب پیشین خود و افزودن نقاط قوتی به راهبرد روایی‌اش، از جمله جایگزین کردن شخصیت‌های خیالی و فرضی با افراد حقیقی و شخصیت‌های سرشناس، تحسین و تایید منتقدان را به خود جلب کرد.خلاصه‌ای از این کتاب در پادکست فارسی بی‌پلاس ارائه شده است.