مسئله اینجاست که پزشکان و پرستاران باید درک کنند که در صورت بروز مشکلات جسمانی حضورشان ضروری و بسیار ارزشمند است، اما در زمینه‌ی صمیمیت میان مادر و نوزاد - که برای هر دو حیاتی است - تخصصی ندارند. اگر شروع به توصیه کردن در این‌باره کنند، وارد قلمرویی حساس و خطرناک می‌شوند، زیرا نه مادر و نه نوزاد به نصحیت نیازی ندارند. آنچه آن‌ها واقعاٌ نیاز دارند محیطی حمایتگر است که اعتماد مادر را به توانایی‌های خودش تقویت کند. همچنین، حضور پدر هنگام تولد پیشرفتی مدرن و مهم به شمار می‌آید که روزبه‌روز رایج‌تر می‌شود. این حضور به پدر اجازه می‌دهد تا نخستین لحظات تماس مادر و نوزاد را از نزدیک تجربه کند - لحظاتی که پیش از استراحت، مادر برای نخستین‌بار به نوزادش نگاه می‌کند.