از غرايب تاريخِ فلسفه است كه يكي از مهم‌ترين و تأثيرگذارترين نظريه‌هاي اخلاق ــ يعني نظريه‌ي اخلاق كانت در قالبِ كتابي واحد در دسترس نيست. از ميان سه اثر اصلي كانت در اخلاق، بنيانگذاري براي مابعدالطبيعه‌ي اخلاق، نقد عقل عملي و مابعدالطبيعه‌ي اخلاق، اولين آن‌ها در كانون علاقه‌ي فلسفي بوده و هست. حتي امروزه نيز هنوز از نظرِ بسياري كسان لُب اخلاق كانتي در تلقي او از اراده‌ي خير و در آموزه‌ي اَمر بي‌قيدوشرط خلاصه مي‌شود. اما با مطالعه‌ي نقد دوم آشكار مي‌شود كه چنين چيزي عين تقليل فلسفه‌ي اخلاق كانت است. گستره‌ي موضوعي نقد دوم به واقع فوق‌العاده است. كانت پيش‌تر سه پرسش طرح كرده بود: «چه مي‌توانم بدانم؟ چه مي‌بايست بكنم؟ به چه مي‌توانم اميد ببندم؟». در نقد عقل عملي، اولا، نتايجِ نقد نخست تأييد مي‌شود؛ ثانيا، آموزه‌ي امر بي‌قيدوشرط از طريق امر واقعِ عقل محض توضيح داده مي‌شود و اين اميد كه كوشش فضيلتمندانه چه‌بسا بيهوده نباشد در پرتو آموزه‌ي خير اعلي موجه مي‌گردد. ثالثا، كانت با سه اصل موضوعه‌ي آزادي، ناميرايي و خدا ــ به جاي پاسخ دادن به اين پرسش كه به چه مي‌توانم اميد ببندم ــ به اين پرسش پاسخ مي‌دهد كه من به‌مثابه‌ي سوژه‌اي اخلاقي بايد به چه چيزي معتقد باشم تا قانون اخلاق موهوم نباشد. بنابراين، در نظر كانت معناي تكليف‌گرايانه‌ي اخلاق در تكليف‌هاي ما در قبالِ كنش خلاصه نمي‌شود؛ از نظر او، ما در مقامِ سوژه‌هايي اخلاقي بايد به وجود خدا و ناميرايي نفس معتقد باشيم. اين اعتقاد از منظرِ عملي گريزناپذير است.