«من سعی کرده‌ام هر آن‌چه درباره‌ی زیبایی به من یاد داده‌اید را به خاطر داشته باشم.»
دهه‌ی 1930، زمانی که خانواده‌ی لیدیا گریس برای امرار معاش به مشکل خورده بودند، چمدانش را بستند و او را در حالی که جیب‌ها و چمدانش پر از بذر گل و گیاه بود، با قطار برای مدتی زندگی نزد دایی جیم بداخلاق فرستادند که در شهر نانوایی داشت.
لیدیا گریس چیزی درباره‌ی پخت نان نمی‌داند، اما او با انگشتان سبزش آماده و مشتاق ساختن و کاشتن است. او یک هدف مهم هم دارد:
خنداندن دایی جیم.