مدت‌های مدید تصور بر این بود که ساختار ریز و مداربندی مغز بعد از سن رشد تغییرات زیادی ندارد و به غیر از موارد آسیبی نمی‌تواند تغییراتیء به ویژه در جهت مثبتء به خود بپذیرد. توافق کلی بر این بود که هر چه سن بالاتر می‌رود. به ویژه بعد از بزرگسالیء تغییرات ساختاری و در جهت بهبود کارکردهای مغز کمتر رخ می‌دهد. ولی پژوهش‌های فراوانی در شاخه‌های مختلف علوم اعصاب شواهد نیرومندی از اتفاقاتی بدست دادند که فرآیندهای پویای چندگانه‌ای منجر به تغییرات پایدار را نشان می‌دهند. علاوه بر اینء یافته‌هایی نشان دهنده امکان تسهیل و دست‌کاری در فرآیندهای شکل‌پذیری عصبی در جهت مفید آنها بوده است. این پژوهش‌های مهییچ احتمال مداخلاتی با هدف توان‌بخشی و بهبودبخشی را مطرح کرده‌اند. نویدبخشی این نتایج از آنجا ناشی می‌شود که در طول عمر می‌توان به تغییرات مثبت در مغز دامن زد و یا آنها را تسهیل بخشید.