"فلسفه‌ی آرتور شوپنهاور را همواره به منزله فلسفه ممتاز هنر، حتی فلسفه‌ی مرجح هنرمندان تلقی کرده‌اند؛ نه به این علت که بخش بزرگی از فلسفه در کمال روشنی، شفافیت و انسجام و لحن آن نیرومند، آراسته، دقیق و... واجد انضباطی شاداب است... همه‌ی این‌ها "نمود" یا ظاهر امر است، یعنی بیان ضروری و فطری ماهیت و عمق این نحوه‌ی اندیشیدن... بیان طبع پویا و هنرمندانه‌ای که جز در این قالب ممکن نیست متجلی گردد." لئو تالستوی در سال 1869 در نامه‌ای به آفاناسی فل می‌نویسد: "آیا می‌دانید که تابستان امسال تا چه اندازه برایم پرارزش بود؟ این ایام را با شیفتگی به شو پنهاور و لذت‌های روحی فراوانی گذرانده‌ام، که پیش از آن هرگز نمی‌شناختم... ممکن است روزی نظرم در این باره تغییر کند، اما به هر حال اکنون یقین دارم که شو پنهاور نابغه‌ترین انسان‌هاست. وقتی آثارش را می‌خوانم نمی‌فهم که چرا تا به حال ناشناس مانده است. شاید توضیح این امر همان باشد که او خود بارها تکرار کرده است، به این معنا که اکثریت آدمیزادگان را ابلهان تشکیل می‌دهند."