كرولاين با مشكلي عجيب روبرو شده است - صدايي بيرون از سرش افكار او را مي‌خواند و ماشين تحريري همه چيز را ثبت مي‌كند. بي‌آنكه بخواهد شخصيت يك رمان شده است. او كه تازه كاتوليك رومي شده است، نمي‌داند كه اين صداها تجلي تقدس است يا راوي جنون، اعتقادات مذهبي جديد باري بر دوش او گذاشته و خلاقيت سركشش كه راهي براي بروز نمي‌يابد كلافه‌اش كرده است. آيا نويسنده سايه‌اي از خداوند است كه همچون او شخصيت‌هايي خلق كرده و به سمت سرنوشت هدايتشان مي‌كند؟
اطرافيان كرولاين از درك اين رنج ناتوا‌ن‌اند و احتمال مي‌دهند كه ديوانه شده باشد اما كرولاين كه تسلي‌دهنده‌اي براي خود نمي‌يابد از تغيير آيين و تبديل شدن به شخصيت يك رمان در عذاب است، چرا كه اين دو نقش مستلزم از دست دادن آزادي يا بازتعريف آزادي است براي دست يافتن به انسجام معنوي و فكري.
تسلي‌دهندگان اولين و شايد مهم‌ترين اثر موريل اسپارك است. اولين وو آن را «بسيار اصيل و بديع» خوانده بود و گراهام گرين «يكي از انگشت‌شمار رمان‌اول‌هاي حقيقتا اصيل كه تا سال‌ها خوانده خواهد شد.»