امروزه تقريبا هر اقتصادي در جهان بر پايۀ سرمايه‌داري سامان يافته است. اما درعين‌حال، تقريباً همه‌جا با نااميدي و ناكامي و بدگماني از سرمايه‌داري ياد مي‌كنند. جالب اينكه هيچ‌كدام از اين نقدها تازه نيستند و از همان آغاز سرمايه‌داري مثل سايه دنبالش بوده‌اند. سرمايه‌داري بارآوري شگفت‌آوري دارد، اما دو عيب بزرگ هم در آن هست: اول اينكه سرمايه‌داري به‌طور نظام‌مند مستعدِ ناديده گرفتن رنج كارگران است، مگر اينكه مرتب جلويش را بگيرند كه چنين نكند. دوم اينكه ثروت شركت‌ها اغلب از عرضۀ كالاهايي مي‌آيد كه آدمي به آنها نياز واقعي ندارد. چالش آينده در اين است كه چطور مي‌توان از شيوه‌هاي انساني و با رفتار درست با مردم و كرۀ زمين پول درآورد و، همچنين، چطور مي‌شود از فعاليت‌هايي پول درآورد كه به اهداف والاتر آدميان مي‌پردازند.