رهبران خودآگاه‌پندار به مرور زمان خود را در جایی پیدا می‌کنند که دیگر نه کسب‌وکاری برای اداره کردن باقی مانده و نه کارمندانی که آن‌ها را رهبری یا مدیریت کنند، این در حالی است که رهبرانی که همه‌چیز را می‌آموزند، تغییرات را می‌بینند و به سرعت خود را با تغییرات ایجاد شده تطبیق می‌دهند. با توجه به این‌که دسته‌ی دوم رهبران یادگیری را در سراسر سازمان خود مدل‌سازی می‌کنند و از کارمندانی که به این نحو رفتار می‌کنند، حمایت می‌کنند، کارمندان آگاه و ماهر را به‌طور پیوسته جذب و رهبری می‌کنند. کارمندان چنین شرکت‌هایی نه‌تنها شادتر و مسئول‌تر هستند، بلکه منبعی غنی برای رهبران‌شان هستند که به آن‌ها اجازه می‌دهد از درون ارتقا پیدا کنند، و نتیجه‌ی این امر ارتقای خرد سازمانی خواهد بود.