در اين كتاب كه بار ديگر بر درخشش سازش‌ناپذير ذهن چوران مهر تأييد مي‌زند، او وضعيت انساني را به اساسي‌ترين مؤلفه‌هايش، زندگي و مرگ، فرومي‌كاهد و مدعي مي‌شود كه فاجعه نه در دورنماي مرگ بلكه در واقعيتِ زاده شدن، «آن رخداد مضحك»، نهفته است. چوران در سبك زلال گزين‌گويانه‌اش كه مشخصه آثار اوست از زمان، مرگ، خدا و مذهب، خودكشي، رنج و وسوسه سكوت مي‌نويسد و از رهگذر مشاهده تيزبينانه و تأمل صبورانه به قلب تجربه انساني رسوخ مي‌كند.
جانورشناسي كه گوريل‌ها را در زيستگاه بومي‌شان مطالعه كرده بود از يكنواختي زندگي و بيكاري گسترده آنها متحير شده بود. ساعت‌ها و ساعت‌ها بدون انجام هيچ كاري... آيا ملال برايشان ناشناخته بود؟ در واقع اين پرسشي است كه يك انسان مطرح مي‌كند؛ يك كَپيِ پرمشغله. حيوانات نه تنها از يكنواختي نمي‌گريزند، بلكه تمنايش را دارند و آنچه بايد از آن مرعوب شوند تماشاي پايان يافتن اين احساس است، چرا كه يكنواختي تنها با جايگزين شدن ترس (علت همه فعاليت‌ها) پايان مي‌پذيرد. بطالت امري الهي است. با اين حال عليه همين بطالت است كه آدمي طغيان كرده. در طبيعت فقط انسان توان تحمل يكنواختي را ندارد، فقط انسان مي‌خواهد به هر قيمتي اتفاقي بيفتد؛ چيزي، هر چيزي... در نتيجه او خود را نسبت به نياكانش ناشايست نشان مي‌دهد. نياز به تازگي خصلت يك گوريل ازخودبيگانه است.