«زندان» لزوما اتاقي محصور با ميله و ديوار نيست. شايد شباهتي ميان ما و آن فيلي كه شرطي شده است وجود دارد. فيلي كه طنابي به پايش نبسته‌اند، اما از محوطه‌اي كه به آن عادت كرده، دور نمي‌شود و به گمانش زندگي در همان محوطه چند متري خلاصه شده و هرجايي دور از آنجا يعني گم‌شدن. به نظر مي‌رسد ما نيز براي خود مرزي فرضي داريم كه پا فراتر از آن نمي‌گذاريم. برخي از ما هنوز آن طناب را مي‌بينيم كه به پايمان بسته شده و برخي ديگر گمان مي‌كنيم بازش كرده‌ايم و اكنون ديگر آزاديم، اما شايد اشتباه مي‌كنيم! هركدام از ما زنداني داريم و در آن محصور هستيم. حال ابعاد اين زندان براي همه يكسان نيست. طول آن طناب نيز براي هر فرد متفاوت است. آلن لايتمن در «خوشا اتلاف وقت» شما را در شناختن ابعاد زندان‌ها و طول طناب‌ها ياري ميكند. اين كتاب مي‌تواند جوابي قاطع براي شايدهاي بسياري باشد كه در ذهن‌مان مي‌چرخند. اين كتاب با محوريت زمان، كورسوي اميدي است به شناختن و نجات‌يافتن از باتلاقي كه ما خواسته يا ناخواسته در حال غرق‌كردن خود و فرزندان‌مان در آن هستيم.