فایده‌گرایی همواره مخالفانی داشته است. کارل مارکس به تمسخر بنتام را نابغه‌ای در حماقت بورژوایی خوانده و فریدریش نیچه از فایده‌گرایی در کنار مسیحیت با تحقیر به عنوان اخلاق بردگان برای ترسوها ، بزدلان و خوارمایگان یاد کرده است. در میان داستان‌نویسان نیز فیودور داستایفسکی، چارلز دیکنز ، الیزابت گاسکل و آلدوس هاکسلی مخالفت خود را با فایده‌گرایی در داستانهایش گنجانده‌اند. برنارد ویلیامز، فیلسوف معاصر بریتانیایی، هجمه‌ای پر طول و تفصیل به فایده‌گرایی را با تاکید بر این جمله خاتمه داد: آن روز که هیچ چیزی از فایده‌گرایی زیاد می‌شنویم .