به جرات می توان گفت یکی از دلایلی که باعث می‌شود مخاطبین عام کتاب‌خوان رغبتی به مطالعه آثار تاریخ نداشته باشند و این کتب را در اولویت‌های اول مطالعه خویش قرار ندهند، سبک نگارش و لحن روایت این گونه آثار است که البته بنا به ضرورت، در اکثر موارد با بیانی خشک و عاری از جذابیت به رشته تحریر درمی‌آیند. آب دوغ خیار تلاشی است در جهت ارائه اثری به دور از رعایت چارچوب‌ها و قواعد مرسوم و گاه دست و پا گیر نگارش کتب تاریخی به منظور جذب حداکثری مخاطب عام و آشنایی ایشان با حال و هوای سلاطین غرق در عشوه و رشوه دودمان قاجار... البته جا دارد عرض شود که بار اصلی طنز موجود در روایت های این اثر مستتر در خود روایت‌هاست و نگارنده صرفا تلاش کرده است تا با ترفند‌هایی نمکی بدین آب دوغ خیاری قجری بیفزایند!