دسته‌ای از حقایق وجود دارند که صرفاً آگاهی از آنها، بدون نیاز به اقدامی در قالب گفتار یا کردار، زندگی ما را بهبود می‌بخشند.
در این دسته، نفس آگاهی از حقیقت، هم شرط لازم و هم شرط کافی برای بهبود زندگی است. برای مثال، در مورد این دسته از حقایق وقتی فردی از حقیقتی آگاه می‌شود، این آگاهی ممکن است یکی از باورهای او را تغییر دهد، احساسات و عواطف و هیجانات او را دگرگون کند، یا خواسته‌های او را اصلاح کند و این تغییرات درونی به‌تنهایی می‌توانند زندگی او را بهبود دهند، بدون این که نیاز به اقدام بیرونی خاصی باشد.
این نوع حقایق که صرفاً با آگاهی از آنها می‌توان به بهبود زندگی دست یافت حقیقت‌های رهایی‌بخش نامیده می‌شوند. حقیقت‌های رهایی‌بخش نیازی به عمل بیرونی (گفتار یا کردار) ندارند. این نکته به معنای آن است که تأثیر این حقایق محدود به ذهن است و نیازی نیست که مستقیماً به گفتار یا کردار تبدیل شوند. بسته به وزن و اثر حقایق رهایی‌بخش، باورها، احساسات، یا خواسته‌های ما تغییر می‌کنند و این تغییرات درونی به بهبود زندگی‌مان منجر می‌شوند.