همه ما با زخم‌ها و آسیب‌هایی رشد کرده‌ایم که شاید در جسممان پیدا نباشد، اما همیشه روحمان را عذاب می‌دهد. هنگامی که دچار سردرگمی و بی‌هدفی می‌شویم تصور می‌کنیم هیچ راهی در مقابلمان نداریم و فلج می‌شویم، غافل از این‌که توانگری هر کس در رسالت معنادارش همچون اثر انگشت مختص اوست و فقط باید بدانیم چگونه آن را پرورش دهیم و به ثمر برسانیم. در این دنیا خلئی وجود دارد که فقط با وجود معنادار شما پر می‌شود...