هرگز نام این کتاب را نشنیده بودم و نویسنده‌اش را هم نمی‌شناختم اما هیچ اهمیتی نداشت. تصمیم خودم را گرفته بودم. با دقت کتاب را از درون قفسه بیرون کشیدم و با سرعت ورق زدم. صفحات، درست مثل این که از قفس آزاد شده باشند زیرا انگشتانم بال‌بال می‌زدند و همراه با جابه‌جا شدن‌شان طوفانی به پا می‌کردند و گرد و غبار سالیان دست‌نخورده ماندن‌شان را از دل خود بیرون می‌ریختند. من، شادمان از انتخابی که کرده بودم، لبخند بر لب، کتاب را زیر بغلم گذاشتم و از همان مسیری که آمده بودم برگشتم تا از هزارتوی کتابخانه خارج شوم. شاید فضای افسونگر آن کتابخانه همواره پذیرای افرادی بسیار لایق‌تر و بهتر از من بود، اما در آن لحظات کاملا اطمینان داشتم که سایه باد سال‌ها انتظارم را می‌کشیده تا به سراغش بروم، شاید حتی مدت‌ها پیش از آن متولد شده باشم.