وجود انسانی سیستم‌هایی رو خلق کرده که زندگی‌هامون رو به صورت جداگانه قانونمند کرده. سیستم‌هایی که ما رو برده کرده و نمی‌تونیم تغییر کنیم. ما بردگان اقتصادیم، بردگان یک دیکتاتوری کاپیتالیستی عظیم. تنش‌های اجتماعی دارن رشد می کنند و هر روز بدتر و بدتر می‌شن. مردم توی زندان‌های اقتصادی دارن گرسنگی می‌کشن. از مردم وسایل و کرامت و غرورشون رو می‌دزدن تا براشون تصمیم بگیرن که چطور زندگی کنن. ما مثل حیوونای ترسیده و تهدید شده داریم زندگی می‌کنیم. ما باید برای کشتن ژاکوبین‌ها شورش کنیم، در غیر این صورت آروم و بی‌صدا می‌ریم تو قابلمه و هر چی که ارزش ذخیره شدن داره نابود می‌شه. اون بزرگ‌ترین کمپ تمرکزی می‌شه و همه کشورها می‌شن کمپ‌های تمرکزی که هیچ انسانی نمونه و هیچ خدایی نباشه. چطور می‌شه اون‌جا خدایی وجود داشته باشه؟