نظریه‌ای نوبنیان‌های فلسفی درباره‌ی صدا؛ صدا همچون اهرم اندیشه، همچون یکی از نمودهای والای ابژه‌ی روانکاوی.
پلوتارک حکایت مردی را نقل می‌کند که بلبلی را پَر کَند و چون جز اندکی گوشت چیزی نیافت، فریاد برآورد: «تو فقط صدایی و بس!» کندن پرهای معنایی که صدا را در بر گرفته‌اند، زدودن پیکر که گویی صدا از آن برمی‌خیزد، ایستادگی در برابر آواز فریبنده‌ی سیرن‌ها، تمرکز بر «صدا و نه چیزی بیشتر»: این است آن تکلیف دشوار که ملادن دولار، فیلسوف، در این اثر سترگ بی‌وقفه پی می‌گیرد.
تا دهه‌ی 1960، صدا موضوعی مهم در فلسفه به شمار نمی‌رفت تا آن‌که دریدا و لکان، هر یک جداگانه، آن را دغدغه‌ای نظری در کانون توجه قرار دادند. دولار در کتاب صدا و دیگر هیچ از ایده‌ی «آوا-محوری» دریدا فراتر می‌رود و این مدعای لکان را - که صدا یکی از نمودهای والای ابژه‌ی روانکاوی (ابژه‌ی a) است - بازیابی و بسط می‌دهد. دولار بر این باور است که افزون بر دو کارکرد رایج صدا، یعنی وسیله‌ای برای معنا و منبعی برای تحسین زیبایی‌شناختی، می‌توان به درک سومی نیز دست یافت: صدا همچون ابژه‌ای که اهرم اندیشه است. او ابژه‌ی صدا را در سطوح گوناگون بررسی می‌کند: زبان‌شناسی صدا، متافیزیک صدا، اخلاق صدا (با صدای وجدان)، رابطه‌ی متناقض میان صدا و بدن، سیاست صدا. او همچنین کاربردهای صدا را در آثار فروید و کافکا واکاوی می‌کند. دولار با این اثر بنیادین، نظریه‌ای با بنیان‌های فلسفی درباره‌ی صدا، به مثابه‌ی ابژه-علت لکانی، به ما عرضه می‌دارد.