مانستر شاهکار اوراساوا، داستان جنایی پیچیده و حیرت‌انگیزی است که میلیون‌ها مخاطب را در سراسر جهان میخکوب کرده. گرچه اوراساوا حکایتش را به یک زمان مستقل محدود نساخته و آن را به شکل مانگا و انیمه نیز عرضه کرده است. اما مخاطبان سریال انیمه و کتاب‌های تصویری نیز باید رمان را حتما بخوانند تا به فهم کاملی از جهان تودرتوی مانستر برسند. مانستر به شکل یک پرونده جنایی مستند و پرنکته و از زبان خبرنگاری به نام وبر روایت می‌شود. وبر با گشتن در اروپا پای صحبت آدم‌های مختلفی می‌نشیند که هر یک هیولا را از زاویه و به دلیلی خاص شناخته‌اند: هیولایی که از همان آغاز می‌دانیم مجروح شده و به کما رفته است. ما نیز هم‌پای راوی پازل عظیم روایت‌ها را تکه‌تکه کنار هم می‌گذاریم تا از خلال خاطرات آدم‌های سفید و سیاه و خاکستری داستان، به حقیقت برسیم. اما آیا رسیدن به حقیقت ممکن است؟ و اگر بله، آیا می‌توانیم وحشت آن را تاب بیاوریم؟
بگذارید از استعاره «نور چراغ‌قوه در اتاق تاریک» استفاده کنم. اتاق تاریک تمثیلی از قلب انسان است. احساسانی رشد‌یافته در قلب وجود دارند که در همه انسان‌ها مشترک‌اند اما شخصیت انسان بسته به اینکه کجای آن اتاق را نور بتابانید تغییر می‌کند. کافی است نور کمی جابه‌جا شود تا «من» هم به «تو» تبدیل شوم. یک فرد چندشخصیتی جایی از وجودش را که در معرض نور قرار گرفته دوست ندارد و می‌خواهد خودش را تغییر دهد، اما شهامت حرکت دادن چراغ‌قوه را هم ندارد. بنابراین می‌رود بیرون و چراغ‌قوه‌های بیشتری می‌خرد و تمامشان را با هم روشن می‌کند.