کتاب کارستان سخن درآمدی است برای درک جهان متن شاهنامه و کارکردهای آن، بدین مقصود که با عبور از دوگانه‌ی تاریخ- ادبیات، که در تفسیر متن غالب بوده، طرحی تازه برای رویارویی با “سخن” فردوسی به دست دهد. نویسنده در فصل اول با رویکردی هرمنوتیکی کوشیده نسبت متن را با تاریخ و ادبیات یا، به‌طور کلی‌تر، واقعیت و تخیل روشن کند و نشان دهد که امر تخیلی-ادبی امری غیرواقعی نیست و ازاین‌رو ”روایت ادبی” شاهنامه راهی به حقیقت دارد. در فصل دوم با تکیه بر همین رویکرد و تجزیه و تحلیل متن شاهنامه و شاکله‌ی روایی و استعاری آن به بررسی شیوه‌ی روایت (بازسازی خیالی) گذشته در شاهنامه پرداخته شده و اهمیت شناختی-اخلاقی آن تشریح شده است.