پیله

پست مدرنیسم و تاریخ

«پست‌مدرنیسم» اصطلاحی بسیار انعطاف‌پذیر و بسیار آشفته است؛ می‌تواند نظرگاه‌های مختلف، حتی متناقض را در بر گیرد، و همان‌طور که امروزه فهمیده می‌شود، روند‌ها و دیدگاه‌های برآمده از منابع مختلفی را درهم آمیزد که در ابتدا کاملاً متمایز بودند. هم‌چنین بسیار بحث‌برانگیز است، و هم تعلق شورانگیز و هم دشمنی قسم‌خورده پدید می‌آورد. دلایل نگرش اخیر بسیار قابل فهم است. کسانی که زیر پرچم آن حرکت می‌کنند، غالباً خود را با اصطلاحاتی فهم‌ناپذیر بیان می‌کنند و گاه تکبر خاصی از خود نشان می‌دهند. این نکات در حوزه تاریخ کمتر از دیگر اشکال دانش متأثر از پست‌مدرنیسم نیست. البته خوانندگان می‌خواهند دیدگاه من را بدانند، و اگرچه این امر در جریان مطالعه کتاب به‌راحتی آشکار می‌شود، در این‌جا به‌طور مختصر معرفی خواهم کرد. من یقیناً پست‌مدرنیسم را به‌منزله تحولی کاملاً شایسته قبول ندارم و عموماً به بنیاد و ادعاهای آن بسیار بدبین هستم. با این وجود، معتقدم که خوراک فکری از گاز زدن این سیب بسیار ترش حاصل می‌شود. معتقدم که اگرچه مورخان طرفدار آن، زمانی که تاریخ خوبی نوشته‌اند، این کار را عمدتاً برخلاف تعهد فکری‌شان انجام داده‌اند، اما گاهی هم بر اساس تعهد فکری‌شان چنین کرده‌اند. بنابراین، پست‌مدرنیسم از نظر مورخان به‌هیچ وجه بی‌اعتبار نیست. این ملاحظات موضوع مطالب کتاب حاضر هستند. نوشته‌های مربوط به تاریخ و پست‌مدرنیسم در حال حاضر بسیار گسترده است و پرداختن به همه آن‌ها در یک متن نسبتاً کوتاه مانند این کتاب کاملا غیرممکن است. بنابراین، از مورخان پست‌مدرنیست یا نظریه‌پردازان تاریخی که درباره آن‌ها بحث نشده است عذرخواهی می‌کنم.

بیایید از پوتین بگوییم (چه طور غرب او را اشتباه گرفته است!)

8 گام برای بهبودی (آموزش غلبه بر اعتیاد)

نویسندگان این کتاب می‌گویند: «رنج همگانی است.» اینکه ما رنج می‌کشیم نه اشتباه وحشتناکی است و نه شکستی فردی. درد و رنج برای ما و همه پیش می‌آید. چالش انسان چگونگی اجتناب از رنج نیست، بلکه چگونه مواجه شدن با رنجی است که از زندگی ما جدانشدنی است. و اینکه چگونه با تلاش مذبوحانه با هدف اجتناب از درد برای خودمان رنج اضافی ایجاد نکنیم. شاید اعتیاد خطرناک‌ترین ابزاری باشد که ما برای فرار از رنج به کار گرفتیم. اما همان‌طور که بسیاری از ما دریافته‌ایم، اعتیاد کارکردی ندارد. اکهارت تول می‌نویسد هر اعتیادی با درد شروع می‌شود و با درد پایان می‌یابد. اعتیاد هر نوع رفتاری مرتبط یا نامرتبط با مواد است که لذت یا رهایی موقتی به همراه دارد. رفتاری که فرد ولع دارد اما علی‌رغم عواقب منفی، در پایان دادن به آن ناتوان است. همان‌طور که هزاران سال پیش بودا اشاره کرد، تقریباً هر لذت انسانی می‌تواند شبیه به اعتیاد شود. برخی مرتاضان و برهمن‌ها به حضور در مراسم‌هایی مثل رقص، آواز، موسیقی، نمایش، شعرخوانی، موسیقی دستی، سنج و دهل و نمایش‌های تخیلی معتاد باقی می‌مانند و غیره. نکته مهم این است که هیچ‌یک از این رفتارها به خودی خود الزاماً اعتیادآور نیستند، بلکه رابطه ما با آنها است که آن را اعتیاد تعریف می‌کند. برای مثال، فرد می‌تواند به‌عنوان یک عمل خلاقانه و حتی عبادت مذهبی برقصید یا آواز بخواند. یا همان‌طور که یکی از نویسندگان این کتاب، ولری، می‌نویسد: «هنگامی که واقعه‌ای تروماتیک در زندگی‌ام رخ داد، بیرون رفتم و تمام شب بدون مشروبات الکلی رقصیدم.» اعتیاد زمانی اتفاق می‌افتد که یک فعالیت به‌عنوان وسیله‌ای برای فرار از تجارب پریشانی مورد استفاده قرار می‌گیرد