«عصیان ریشه‌دار» حاصل بررسی شصت مجموعه شعر از پانزده شاعر زن ایرانی در فاصله سال‌های 1330 تا 1390 است. این کتاب که از معدود پژوهش‌های ایرانی در حوزه مطالعات ادبیات و جنسیت است، کوششی است برای دستیابی به ویژگی‌های متمایزکننده زبان شعری زنان که یا بر اثر موقعیت انفعالی زنان در زبان شکل می‌گیرد یا بر اثر کوشش برای رهایی از سلطه زبان مردانه. شناخت این ویژگی‌ها به این دلیل مهم است که درست مقابل بوطیقای خنثی‌نگری می‌ایستد که مخالف زنانه دیدن ادبیات است و بر عامل مثبت زنانگی در تجربه ادبی تاکید می‌کند. نگرش خنثی‌نگر درصدد است از نوشته‌های زنان جهان‌شمولی کاذب طلب کند و با قرار دادن آنها در ساختاری هم‌ارز با آثار خلق شده توسط مردان، این حقیقت را نادیده بگیرد که فاعل مونث در درون زبان، امکان تخیل بدون جنسیت را ندارد. از این‌رو شناخت این ویژگی‌ها و برجسته کردن آنها برای انسجام سنت ادبی و زیبایی‌شناسی زنانه گامی ضروری است.