در دنیایی که میان تصاویر سرخط خبرهای روزانه و فیلم‌های اکشن و وحشتناکش تفاوتی دیده نمی‌شود، دنیایی که یکپارچگی‌اش فریبی بیش نیست و بیشتر آثار هنری معاصرش هجویه‌هایی کم‌مایه و زودگذرند، معمایی که به جای پاسخی قطعی دم به دم پیچیده‌تر می‌شود، نماهای بی‌چشم‌انداز و گاه ساکن و خالی، اعمالی با انگیزه‌‌ای مبهم و دیریاب و نتایجی شگفت‌آور و هولناک، نباید چندان تازه و عذاب‌آور باشد، اما هست. پرسش‌های میشاییل هانکه را پاسخی نیست مگر آگاهی و هشدار: این است راز سینمای آزار.