آن‌قدر گفته می‌شود و تکرار تمامی حرف‌هایی که درباره‌ات می‌گویند که کم‌کم در ذهن خودت نیز می‌نشیند و باور می‌کنی پچ‌پچ‌های دیگران را که امروز با صدای بلندتر بر زبان می‌رانند.
وقتی سخن نمی‌گویی، وقتی اعتراض نمی‌کنی احساس گناه بر وجودت مستولی می‌گردد و می‌شوی بنده همان حس گناه ناکرده!
یا باید به جهنم قضاوت دیگران و زخم زبان همیشگی‌شان تن دردهی یا بخواهی برای زندگی و آینده بجنگی تا دیگران بدانند حرف‌ها و قضاوت‌شان منصفانه نیست و برایت ارزشی ندارد.
زندگی آن روی خوش خوش را به کسانی نشان می‌دهد که برایش ارزش قائل‌اند وگرنه با تن دادن به آنچه دیگران می‌خواهند و آنچه در قضاوت‌های بی‌رحمانه می‌گویند فقط فرصت یک‌بار زیستن را خوب زیستن را از خود گرفته‌ای... همین!