کتاب «ایام آموختن»، یا به عبارتی مرارت آموختن، روایتی است مستند از زندگی گدار و همسرش آن ویازمسکی، که دانشجوی فلسفه است و بازیگر، دختری برخاسته از محیط و خانواده‌ای پایبند اصول و سنت، و نوه فرانسوآ موریاک نویسنده. آنچه در کتاب می‌گذرد، نه محدود و منحصر به گزارشی خطی، که بازتابی است از زندگی و سینما و درس و دلباختگی زوجی که آینه هم‌اند، تلفیقی از زندگی فردی و حیات اجتماعی این دو در دوره‌ای از تاریخ و در بزنگاه زمانه و نسلی زاده جنگ، و حالا در آستانه بلوغ فکری، رکنی از کتاب هم مربوط به همین نسل عصیانی است، با مطالباتی و آمالی که منجر می‌شود به تحولات اجتماعی - فرهنگی 1968. اسلوب نویسنده در پرداختن روایت با تاسی و تلمذ از پیشگامان ادبی و سینمایی عصر خود، گسسته - پیوسته است، با ذهن و بیانی آمیخته کلمه و تصویر. عنصر مکان هم البته به مثابه شخصیتی از روایت و با معنایی نمادین در جغرافیای شهر به خوبی در متن گنجانده شده است.
ویازمسکی در تحقق آمال سینمایی‌اش گرچه ناکام ماند، اما از سودای نوشتن خلاصی نیافت، گرفتار کلمه شد، و نوشت.