همه چيز براي همه نيست

بسياري از مردم زندگي را مانند يك مسابقه‌ي خوشبختي در نظر مي‌گيرند. به گونه‌اي كه انگار از لحظه‌ي تولد، سوت حركت از نقطه‌ي شروع زده شده است تا اهداف شخصي را رد كنيم و در آخر ببينيم چه كسي مسافت بيشتري را طي كرده و خوشبخت‌تر است. به خاطر همين تعريف، مدام به شركت‌كنندگان كناري نگاه مي‌كنيم كه ببينيم كجاي مسير هستند. والدين‌مان ما را با پسرخاله يا دختر همسايه مقايسه مي‌كنند، همسرمان ما را با همسر شخصي ديگر، رسانه ما با مصرف‌كنندگان ديگر و خودمان هم وضعيت‌مان را با دوستان و هم قطاران و حتي كساني كه ربطي به ما ندارند مقايسه مي‌كنيم تا ببينيم آيا در نقطه‌ي درستي از مسير هستيم؟ اما اگر كل فلسفه‌ي اين مسابقه را اشتباه درك كرده باشيم چطور؟