چگونه پرسش‌های هر روزه ما از جبر و اختیار، خیر و شر، واقعیت و وهم، معرفت و جهل و بسیاری امور دیگر، راه به پژوهش‌های پیچیده فلسفی می‌برند، پژوهش‌هایی که خیلی اوقات زبانی دشوار فهم دارند؟ چرا فیلسوفان را همواره شخصیت‌هایی مخالف‌خوان می‌انگارند و مناقشه کردن تا چه حد در فعالیت فلسفی آنان نقش دارد؟ چرا چنین به نظر می‌رسد که برای فیلسوف، معنای بیشتر واژگان همیشه مورد سؤال است؛ آن هم واژگانی که بر حسب ظاهر، همه ما می‌توانیم بدون هیچ مشکلی از آن‌ها استفاده کنیم و آن‌ها را بفهمیم؟ نقش سناریو‌پردازی‌های عجیب و غریب و احتمالات بسیار بعیدی که فلاسفه از آن‌ها به عنوان مثال و شاهد به نفع دیدگاه خود استفاده می‌کنند در فعالیت فلسفی چیست؟ میان این همه نظریه و دیدگاه فلسفی، کدام یک در نهایت نظریه صحیح و نهایی برای فهم جهان خواهد بود؟ چرا فلاسفه اصرار دارند که می‌بایست برای هر دیدگاهی استدلالی داشت و اصلاً استدلال چیست؟ آیا فلسفه همان تاریخ فلسفه است؟ سایر دانش‌ها و خصوصاً علم تجربی چه نسبتی با فلسفه دارند؟ آیا فلسفه صرفاً یک نوع مدل‌سازی برای فهم جهان است؟ آیا فلسفه امروزه دانشی مرده است و دیگر آینده‌ای ندارد؟
تیموتی ویلیامسن، استاد فلسفۀ دانشگاه آکسفورد و از برجسته‌ترین فیلسوفان تحلیلی و منطق‌دانان عصر حاضر در این کتاب تلاش می‌کند تا پاسخی درخور برای پرسش‌های یاد‌شده تدارک ببیند؛ پاسخی که نه مانند بسیاری دیگر از کتب ترویجی دقت فلسفی را فدای عامه‌پسندی اثر کند و نه جزئیات فنی و گاه کسالت‌بار آثار تخصصی فلسفه تحلیلی را داشته باشد؛ پاسخی که شایسته عنوان «روش فلسفی» باشد.